اگر شناخت به امام زمان داشتیم، مردم میفهمیدند دستشان از چه گوهری کوتاه است. اجتماعاتی برای تمنای ظهور ایجاد میشد، نظیر اجتماعاتی که برای تماشای فوتبال ایجاد میشد.
اگر آه ما از جنس نیاز بود آقا می آمد. اگر احساس نیاز به حضرت در ما ایجاد میشد، صبح جمعه خواب نداشتیم.
متاسفانه جامعه تشیع نسبت به ظهور بی تفاوت شده. چند تا یار جان برکف دارند که ظهور کنند. حضرت اباعبدالله یارانی مثل حبیب ابن مظاهر، سردارانی مثل ابوالفضل علیه السلام داشت، علی اکبر و ... داشت، اما امام زمان عجل الله تعالی چنین یارانی ندارند.
وقتی برای ما نبودن ایشان مساله ای نیست، آمادگی برای ظهور نداریم. آیا مثل شهدای مدافع حرم جان بر کف و ایثار گر هستیم؟